مدارس ما چه چیزهایی یاد نمی‌دهند ؟

 در مدارس، چند چیز یاد نمی‌گیریم که عبارتند از: خواندن- نوشتن-حرف زدن-فکر کردن!!!!

شاید بچه‌های ما روخوانی یک متن را یاد بگیرند، ولی اهل مطالعه نمی‌شوند. اغلب آن‌ها نه مطالعه مستمر روزانه (غیر درسی و غیراجباری) دارند و نه می‌توانند ضمیر درون خود را بخوانند؛ یعنی خودخوانی یا خودشناسی آن‌ها ضعیف است.

شاید بچه‌های ما ظاهراً نوشتن از روی یک متن یا نوشتن لغات و کلمات را یاد بگیرند، ولی نویسنده (ابتدایی) نمی‌شوند. اغلب آن‌ها نه می‌توانند یک نامه ساده اداری یا یک انشای ادبی یا حتی یک شعر ساده بنویسند و نه می‌توانند افکار و احساسات خود یا خاطرات زندگی خود را به زبانی روان تقریر کنند.

شاید بچه‌های ما از ابتدای تولد سخن گفتن را می‌آموزند و آن‌را در مدارس تقویت می‌کنند (البته سخنان رکیک و بیهوده و گفتار غیرعلمی و خاله‌زنکی هم جزو همین آموزه‌های رسمی یا پنهان است)، ولی سخنگو نمی‌شوند. اغلب آن‌ها پس از تحصیل حتی نمی‌توانند چند دقیقه بدون واهمه و اضطراب برای چند مخاطب سخن بگویند. اگر بتوانند چنان کنند، قطعاً با یاد نگرفتن اصول و روش‌های «تفکر انتقادی» از بیان سخنانی موضوع‌مدار، روش‌مند و نتیجه‌دار عاجزند.

شاید بچه‌های ما در کوران مسائل و مشکلات نوجوانی و جوانی خود در خانه، مدرسه و جامعه دچار انواع درگیری‌ها و دغدغه‌های فکری و روحی شده و دائماً به‌گونه‌ای افسرده و مأیوس در لاک خود خزیده یا فرافکنی‌های ناهنجاری در محیط‌های اجتماعی از خود بروز دهند، ولی آن‌ها اهل تفکر و تعمق و توانمند در حل مسائل خود نمی‌شوند. اغلب آن‌ها ساده‌ترین شیوه‌های مواجهه با مسائل و حل آن‌ها را یاد نگرفته‌اند و از دقایقی تأمل و تفکر منطقی گریزانند و بخش عمده‌ای از زندگی آن‌ها را هجو و هزل و بیهودگی و بی‌معنایی پُر کرده است.